برای اینکه انسان با زمین آشتی باشد ابتدا باید با آسمان آشتی کرد.معماری سبز یکی از بهترین راه های رسیدن به پایداری در معماریست.پایداری در عرصه ی زندگی شهری در سه شاخه ی پایداری اجتماعی ,پایداری اقتصاذی و پایداری زیست محیطی معرفی شده و معماران در دو ده ی گذشته برای رسیدن به پایداری زیست محیطی به دنبال تدوین روش ها و اصولی بودند که در قالب نام های مختلف ,از قبیل طراحی پایدار,پایداری در معماری و معماری سبز معرفی شده است.
اصول معماری سبز عبارتند از: ویژگی های آب و مدیریت آنها؛ طراحی ساختمان های طبیعی؛ طراحی خورشیدی منفعل؛ مصالح ساختمانی سبز؛ معماری زندگی. این اصول پایدار در یک ساختمان دوستانه اعمال می گردد تا با محیط زیست سازگار باشد.
هر معمار توانایی ایجاد تغییر در کل یک فرایند ساخت و ساز را بوسیله انتشار مواد با دی اکسید کربن کم را دارد.
استانداردهای ساختمان سبز برای تقریبا هر نوع ساختمان در سطح جهانی در دسترس هستند و این استاندارد ها به خوبی توسعه یافته و به طور منظم در حال بروز رسانی اند؛ آنها تمام مراحل چرخه زندگی یک ساختمان از طراحی تا تخریب را پوشش می دهند.
ساختمان هایی که با توجه به استانداردهای پایدار طراحی شده اند نیاز به کاربری و نگهداری با توجه به این استانداردها دارند.
ساختمان هایی که قبل از تصویب این استانداردهای پایداری ساخته شده اند نیز می توانند برای اعمال استاندارها به روز رسانی شوند.
ساختمان های سبز باید تعدادی از مولفه های معمول را داشته باشند: این مولفه ها شامل تمرکز بر بهره وری انرژی و در برخی موارد، انرژی تجدید پذیر؛ استفاده موثر از آب؛ استفاده از مصالح ساختمانی سازگار با محیط زیست مطلوب. به حداقل رساندن زباله و مواد شیمیایی سمی تولید شده در ساخت و ساز و عملیات ساختمان؛ کیفیت هوای خوب داخل ساختمان؛ و دیدگاه به اصطلاح “هوشمند” رشد و توسعه پایدار.
آسیب حداقل به زیستگاه طبیعی و منابع قدرت جایگزین مانند انرژی مواد غیر مصنوعی و غیر سمی چوب و سنگ محلی به دست آمده
ساخت و ساز سبز یک روند توسعه ساده نیست؛ یک رویکرد است برای ساخت و ساز متناسب با تقاضاهای زمان خودش، که ارتباط و اهمیت آن تنها به افزایش موارد زیر ادامه می دهد
مهندس سرکار خانم عاطفه بهشتی : ۰۹۱۳۲۱۱۲۷۶۷